De geselaars lieten Hem daar liggen, gingen nog eens drinken en riepen tot andere beulsknechten die in het wachthuis bezig waren, vlug de doornenkroon gereed te maken. 1881. Terwijl Jezus daar bedekt met schrijnende wonden aan de voet van de geselkolom te rillen lag, zag ik enige liederlijke deernen met schaamteloos opgeslagen sluier voorbijgaan. Zij hielden elkaar bij de hand gevat en bleven nabij Jezus stilstaan en zagen toe zonder een ander gevoel dan wekelijke afkeer. Het snerpen van zijn wonden pijnigde Hem hierdoor te meer en Hij wendde zijn misvormd aangezicht zo smartvol naar hen. Zij echter gingen hun weg, terwijl de gerechtsdienaren en soldaten hun nog schaterlachend schandwoorden achterna riepen. Gedurende de geseling zag ik meermalen als verschenen daar medelijdende engelen rond Jezus en ik hoorde zijn gebed, dat Hij onder het hagelen van de smadelijke, striemende geselslagen tot zijn hemelse Vader opstuurde en waarin Hij zich als zoenoffer voor de zonden van de mensen aanbood. Nu echter, terwijl Hij badend in zijn bloed bij de voet der kolom neerlag, zag ik een engel die Hem verkwikte. Het was als gaf hij Hem een lichtend stukje voedsel te nuttigen. De beulen naderden opnieuw en schopten Hem: Hij moest opstaan; “Zij waren, spotten zij, nog niet klaar met hun huldebewijzen aan hun koning” en bij hun schoppen voegden zij nog slaag. Jezus kroop nu naar zijn lendendoek naast Hem, doch die snode, godvergeten beulen schopten de doek telkens onder hatelijk gelach naar een andere kant, zodat de arme, lijdende Jezus zich als een vertrapte aardworm Fascikel 30 346