Laatste blik op de gegeselde Jezus. Sint Jozef verschijnt aan Katarina bij ‘t begin van zijn feest en  onderbreekt de lijdensvisioenen.   1885. Terwijl al die vreselijke voorvallen plaats hadden, bevond ik mij, nu eens hier, dan weer daar, in Jeruzalem. Het lijden, de kwellingen, de smarten maakten me dodelijk ziek. Gedurende de geseling van mijn allerliefste Bruidegom zat ik in een hoek van de geselplaats, waar zich geen Jood durfde wagen uit vrees voor verontreiniging. Zulk een vrees had geen pak op mij. Integendeel! ik ging neerzitten dicht bij de kolom in de zekerheid dat het contact met mijn Jezus mij zou reinigen en ik wenste niets vuriger dan dat een druppel van zijn bloed op mij mocht spatten: mijn ziel zou er geheel rein door gewassen zijn. Ik was ondertussen zo ziek, zo gepijnigd dat ik mij de dood nabij waande. Ik kon geen hulp bieden, moest alles zijn gang laten gaan en ik stierf bijna van medelijden. Ik zuchtte en sidderde bij iedere slag en was ten zeerste erover verwonderd dat men mij daar duldde en niet wegjoeg. Ach! hoe ellendig, hoe gewond, verscheurd en ontvleesd lag daar mijn lieve Bruidegom op de met zijn heilig, kostbaar bloed bedekte grond! Hoe gruwelijk waren de walg en de spot, waarmee die snode, liederlijke deernen in het voorbijgaan uit de hoogte op Hem neerkeken! Hoe veelzeggend was de treurige blik die Jezus op hen wierp om te beduiden: “Gij zijt het, die Mij op deze manier verscheurd hebt, en ge bespot Mij nog!” Hoe wreed schopten de beulen naar Hem om Hem voort te drijven. Hoe kroop Hij daar, bedekt met wonden en bevlekt met bloed, over de grond naar zijn klederen! Zie! nauwelijks had Hij, stuiptrekkend van de pijn, zich gedekt, of zij dreven Hem reeds naar een andere plaats voor Fascikel 30 353