vrolijkte mij op met allerlei kinderlijke scherts en vriendelijkheid en duldde niet dat ik langer die hartverscheurende taferelen beschouwde. “Ken je mij dan niet, vroeg het knaapje, welaan! ik heet Jozef en ben van Bethlehem.” En nu begon hij te vertellen van de grot en de krib en van Christus’ geboorte, van de herders en de Driekoningen, wat was dat alles toch heerlijk en vreugdig geweest, en onder het vertellen huppelde en schertste hij. Ik echter kon de vrees van mij niet afzetten dat hij verkleumen zou, want hij had zo weinig kleding aan en af en toe viel er ook nog een hagelbui, maar het kind legde zijn handjes tegen mijn wangen en sprak: “Voel maar eens hoe warm ik het heb. Ter plaats waar ik ben, krijg je geen kou!” Ik echter jammerde nog steeds om de doornenkroon die ik zag vlechten, doch Jozef troostte mij en vertelde heel kinderlijk een mooie parabel, waarin al het lijden uitliep op blijdschap en hij klapte daarbij in de handen. In deze parabel werd de betekenis verklaard van vele bijzonderheden uit het lijden van Christus. 1887. Jozef wees mij de velden aan waarop de doornen gegroeid waren, waarmee de kroon gevlochten werd en zegde mij wat deze doornen betekenden, en hoe die wilde gronden zouden veranderen in prachtige tarwevelden en hoe die doornen een beschuttende haag er omheen zouden vormen en deze haag, zelf vol bloeiende rozen zou staan.77 77 Het is een treffende, ingenieuze bemerking van Brentano, die zegt: “De zienster spreekt van rozen. Waarschijnlijk heeft zij hier, benevens veel andere dingen, ten gevolge van haar lijdende toestand, het verband vergeten te vermelden tussen deze rozen en de zondag Laetare, die ook Roze-zondag genoemd wordt, omdat zijn Heiligheid de Paus heden ten teken van het vreugdig karakter van deze dag, die als een roos tussen de doornen der overige vastendagen is, een gouden roos wijdt en deze dan in de hand houdt, terwijl hij in processie door Rome stapt. Fascikel 30 355