Pilatus begon in zijn verwarring en besluiteloosheid te gelijken op een dronken mens; zijn oordeel hinkte heen en weer en nogmaals sprak hij tot de vervolgers van Jezus: “Ik vind hoegenaamd geen schuld in Hem!” En daar dezen voort en wel nog onstuimiger Jezus’ dood eisten, wilde Pilatus Jezus nog een keer ondervragen met de hoop Hem een antwoord te ontlokken, dat hem uit zijn pijnlijke, verwarde situatie kon redden. Inderdaad, zo door zijn eigen verwarde gedachten, als door de schrikaanjaging van zijn vrouw en meer nog door de ernstige, dreigende woorden van Jezus, voelde Hij zich volkomen besluiteloos. Hij keerde dus tot Jezus in de gerechtskamer terug, waar hij onder vier ogen met Hem alleen was. Hij wierp op de arme, van bloed druipende Jezus, die men zonder te huiveren niet kon beschouwen, een vorsende en tevens vreesachtige blik en dacht twijfelend: “Zou deze dan toch niet een god kunnen zijn?” En opeens loste de onrust van zijn ziel zich op in een vloek, gelijk een bliksem in een donderslag: hij bezwoer Jezus hem te zeggen of Hij een god en meer dan een louter mens was? Of Hij wellicht die fameuze, door de Joden verwachte Koning was? Hoever zijn rijksgebied zich uitstrekte en van welke rang zijn godheid was. Hij moest het hem zeggen, dan wilde hij Hem loslaten! 1893. Ik kan het antwoord van Jezus aan Pilatus niet woordelijk herhalen, doch alleen de zin ervan weergeven. De Zaligmaker zegde hem verschrikkelijk ernstige waarheden. Hij toonde hem duidelijk aan, welk een koning Hij was en over wat voor Rijk zijn heerschappij zich uitstrekte. Hij toonde hem wat de waarheid was, want Hij zei hem de waarheid. Hij openbaarde aan Pilatus al de verborgen misdaden die hem Fascikel 30 369