beelden, die, volgens de instelling of aanleg van die beschouwende zielen, door de eerste zo, door een tweede anders gezien, onthouden of in het verhaal verwerkt zijn. Vandaar soms schijnbare, onderlinge tegenspraak tussen die verhalen, daar de ene verhaalster dit, een tweede dat vergat of oversloeg, of, wanneer zij hun aandacht meer op een verschillend punt vestigden en dan in hun verhaal meer hier- of daarop de nadruk legden. Daar iedere boosheid zich op Christus uitgewerkt heeft, daar alle liefde in Hem (met Hem en om Hem) geleden heeft, daar Hij als het Lam van God, al de zonden van de wereld op zich genomen heeft, zijn er in die visioenen door de begenadigde ziel zowel gruweldaden als heilige werken in een onmetelijke hoeveelheid te beschouwen en te verhalen. Wanneer dan de gezichten en beschouwingen van zulke zielen niet tot in alle bijzonderheden overeenstemmen, is dit een gevolg van het feit dat die zielen niet uit kracht van dezelfde of een gelijke genade beschouwd, verstaan en verteld hebben. *** Dergelijke uitlatingen over de vormen van haar ‘schouwen’, gaf de  lijdende zienster vaak den schrijver ten beste, niet alleen in ‘t bijzonder  gedurende deze passieverhalen, maar ook had zij zich reeds vroeger op  gelijke wijze hierover uitgelaten.    Zij verklaarde terzelfdertijd dat zij de meeste elementen van dit soort uit  haar visioenen niet vermeldde, daar ze door hun overvloed de  duidelijkheid van het verhaal zouden schaden.  Doch hieruit blijkt klaar  hoe lastig het de zienster moest zijn tussen die menigte van bijkomstige  beelden de gang en draad van het gebeuren, de hoofdbestanddelen in  het geheugen te bewaren.  Wie dan zou haar, die alles zo intens  meeleefde en meevoelde, zodat ze zelfs ziek werd van medelijden, niet  gaarne vergeven de een of andere kleine leemte of vergissing in de tijd,  die wellicht in haar verhaal insloop in de loop van haar mededelingen?   Fascikel 30 378