Jezus wordt tot de kruisdood veroordeeld (Mt. 27, 26; Mk. 15, 15; Lk. 23, 25; Joa. 19, 13-16). 1896. Pilatus, die niet de waarheid, maar een uitweg zocht, was meer dan ooit besluiteloos. Zijn geweten zei: “Jezus is onschuldig!” Zijn vrouw liet hem weten: “Jezus is heilig!” Zijn bijgeloof fluisterde hem in: “Hij is een tegenstander van uw goden” en zijn lafheid bedreigde hem: “Hij is zelf een god en zal zich wreken!” Angstig en toch gewichtig doende ondervroeg hij Jezus nogmaals en Jezus openbaarde hem zijn geheimste misdaden, zijn toekomstig ellendig lot en einde, en dat de nu vóór hem staande beschuldigde op de jongste dag zou weerkeren, gezeten op de wolken des hemels om een rechtvaardig vonnis over hem uit te spreken. Hierdoor werd tegen het vrijlaten van Jezus een nieuw gewicht gelegd in de valse weegschaal van Pilatus’ oordeel en rechtspraak. Hij was verbitterd zichzelf zo door Jezus, dien hij niet kon doorgronden, in de gehele naaktheid van zijn zielelaagheid doorschouwd te zien en een ellendige dood voorspeld te krijgen van iemand die hij zopas had laten geselen en die hij tot de kruisdood kon veroordelen. Hij was vooral woedend omdat die zelfde mond, die men nooit van leugentaal had beschuldigd en die geen enkel woord tot eigen rechtvaardiging had gesproken, zijn rechter op zulk een kritisch moment, in deze uiterste nood vóór zijn rechterstoel durfde dagen op de jongste dag. Dit alles verontwaardigde zijn hoogmoed, doch, daar in die dwaze, wankelmoedige mens geen bepaald gevoel de bovenhand had, liet hij zich dan weer beheersen door de schrik voor ‘s Heren bedreiging en hij wendde een laatste poging aan om Jezus vrij te laten. Doch op de bedreiging van de Joden hem bij de keizer aan te klagen, indien hij Jezus in vrijheid stelde, overweldigde hem een ander lafhartig gevoel: de vrees voor de aardse keizer zegevierde over zijn vrees die hij heimelijk voelde voor deze koning, wiens rijk niet van deze wereld is. Fascikel 30 379