1897. De lafhartige en onbesliste booswicht dacht bij zichzelf: “Laat ik Hem doden, dan sterft ook met Hem al wat Hij van mij weet en wat Hij mij voorspeld heeft.” Bevreesd voor het dreigen van de Joden hem bij de keizer aan te klagen, voldeed Pilatus aan hun eisen tegen de belofte in, die hij zijn vrouw had gedaan, tegen alle recht en billijkheid, tegen zijn eigen overtuiging en geweten. Uit vrees voor de keizer leverde hij aan de Joden het bloed van Jezus over, en om de stem van zijn geweten te onderdrukken kon hij nog slechts water over zijn handen laten gieten, waarbij hij dan uitriep: “Ik ben onschuldig aan het bloed van deze rechtvaardige, gijzelf zijt er verantwoordelijk voor.” Neen, Pilatus, GIJ hebt het te verantwoorden: gij noemt Hem rechtvaardig en gij vergiet zijn bloed! Gij zijt de onrechtvaardige en gewetenloze rechter! Hetzelfde bloed dat Pilatus van zijn handen afspoelen wilde, maar van zijn ziel niet afwissen kon, riepen de bloeddorstige Joden met een zelfvervloeking over zich en hun kinderen af. Het bloed van Jezus, dat voor ons om barmhartigheid roept, daagden zij uit om wraak over hen af te roepen: zij schreeuwden: ”Zijn bloed kome op ons en onze kinderen neer!” Te midden van dit afschrikbarend geroep beval Pilatus alles voor de uitspraak van het vonnis in gereedheid te brengen. Hij liet zich zijn ambtsgewaad brengen en aandoen; een soort kroon werd hem opgezet, waarin een edelsteen of iets anders blonk; een andere mantel werd om zijn schouders gehangen en vóór hem uit een staf gedragen. Hij was omringd door soldaten, voorafgegaan door gerechtsdienaren die iets droegen en gevolgd door griffiers met schrijfrollen en plankjes (onderliggers bij het schrijven). Een bazuinblazer die trompette, ging voorop. Met dit geleide trok Pilatus uit zijn paleis naar het forum. Hier was, tegenover de geselkolom een schoon gemetseld verhoog of gerechtsplaats met zitbanken en op deze tribune moesten de plechtige vonnissen uitgesproken worden om ten volle van kracht te zijn. Fascikel 30 380