Als het doodvonnis uitgesproken was en het schrijven begon, alsook het twisten en zaniken van de hogepriesters met Pilatus, werd Jezus prijsgegeven aan de willekeur van de beulen. Vroeger hadden zij uit ontzag voor het gerecht (dat een nog niet veroordeelde beschermt), nog een zekere maat in hun boosheid gehouden, maar nu was Hij een prooi in de handen van die verschrikkelijke mensen. Zijn klederen, waarvan men Hem vóór zijn bespotting bij Kaïfas had beroofd, werden weer te voorschijn gebracht. Men had ze in bewaring gehouden en ik geloof dat sommige medelijdende mensen ze gereinigd hadden, want ze zagen er netter uit. Ik geloof overigens dat het bij de Romeinen het gebruik was de ter dood veroordeelden aldus (in hun kleren, als ze er hadden) naar de strafplaats te brengen. Nu werd Jezus andermaal door de schandelijke boeven geheel ontkleed; zij maakten zijn handen los om Hem zijn klederen aan te kunnen doen. Zij rukten de rode, wollen spotmantel van zijn doorwond lichaam, zodat daardoor menige wond opnieuw geopend werd. Hijzelf omgordde zich nu bevend met zijn lendendoek en daarna wierpen zij Hem zijn wollen schouderkleed om de hals. Daar evenwel zijn hoofd met de brede doornenkroon niet door de halsopening kon van zijn naadloos, bruin kleed, die zijn Moeder voor Hem gemaakt had, rukten zij de kroon van zijn hoofd, waarvan alle wonden met onbeschrijfelijke pijn opnieuw begonnen te bloeden. Als zij Hem nu het naadloze kleed over zijn hoofd om het gewonde lichaam geworpen hadden, deden zij Hem nog zijn wijd wit wollen bovenkleed (tuniek) aandoen; zij wonden nog om zijn middel zijn brede gordel en hingen Hem ten laatste zijn mantel om. Dan eindelijk bonden zij Hem nog de gordelboei om, die voorzien was van ijzeren punten en van 4 touwen, waaraan zij Hem voortleidden; zij gingen hierbij verschrikkelijk ruw te werk en hielden niet op Hem te stoten en te slaan. Fascikel 30 392