1902. De beide moordenaars stonden met geboeide handen aan weerskanten van Jezus en hadden, evenals Hij toen Hij voor het gerecht stond, een ketting om de hals. Hun gehele kleding bestond uit een lendendoek en een wambuis of schouderkleed (scapulier) van grove stof. Dit had geen mouwen en was aan de zijden open. Op het hoofd hadden zij een van stro gedraaide muts die rondom een bolle rand of wrong had en daardoor geleek op de valhoed van een kind (die rondom een opgevulde band heeft om bij een val het hoofd te beschermen). Zij waren van een vetsmerige bruinachtige kleur en met builen en kneuzingen van hun vroegere geseling bedekt. Degene die zich zou bekeren, was nu reeds ernstig, stil en in zichzelf gekeerd; de andere daarentegen was verbitterd en driest. Met de beulen vervloekte en bespotte hij Jezus, die hen allebei bezag met een blik van liefde en verlangen naar hun zaligheid en die ook voor hen al zijn lijden verduurde en aan God opdroeg. De gerechtsdienaren waren intussen in de weer om de nodige werktuigen voor de kruisiging bijeen te brengen. Allen maakten zich gereed voor die allertreurigste en gruwelijkste optocht, waarin de minnende en lijdende Heiland de zondenlast van ons, ondankbaren, wegdragen wilde naar de plaats waar Hij ze wilde verdelgen door zijn bloed, dat Hij zou plengen uit de kelk van zijn heilig lichaam, uit de wonden, waarmee ellendige, verworpen mensen Hem hadden doorboord. Eindelijk waren Annas en Kaïfas onder veel getwist en gezanik met Pilatus klaargekomen. De hogepriesters ontvingen een paar lange, smalle stroken papier of perkamentrollen met afschriften en zij spoedden zich nu naar de tempel; er was haast bij, indien zij nog op tijd wilden komen. Fascikel 30 393