Nu volgde Onze Heer en Verlosser, gebogen en zwankend onder de zware last van het kruishout. Door de wrede geseling geheel verscheurd, gepijnigd en afgemat, zonder gegeten, gedronken of geslapen te hebben sedert het laatste avondmaal van gisteravond, en sedert zijn gevangenneming voortdurend dodelijk mishandeld, door bloedverlies, folterende wonden, koorts, dorst, naamloze zielesmarten en angsten ten dode toe uitgeput, kon Hij op zijn naakte, gekneusde voeten slechts met de grootste moeite, langzaam en doorzakkend vooruitkomen. Met zijn rechterarm omvatte Hij de zware kruislast op zijn rechterschouder, terwijl Hij met zijn linkerhand zijn lang kleed, dat zijn onzekere schreden belemmerde, dikwijls moeizaam zocht op te nemen. Op een afstand hielden de 4 beulen het einde van de koorden vast, die aan zijn gordelboei bevestigd waren. De 2 die vooruitgingen trokken Hem voorwaarts, terwijl degenen die achter Hem kwamen, Hem ruw vooruitdreven100. Zo was zijn gang geheel onvast en telkens opnieuw verhinderden de rukkende touwen Hem zijn kleed voor zijn schreden op te nemen. Zijn handen waren gewond en gezwollen van de touwen, waarmee ze tevoren zo knellend geboeid waren geweest. Zijn gelaat was bebloed, vol builen en gezwollen plekken; zijn hoofdhaar en zijn baard waren 100 De voorste trokken, de achterste stieten. – Maria van Agreda: “De gerechtsdienaren leidden Jezus voorwaarts met ongelooflijke wreedheid en onbeschaamdheid. De enen trokken Hem bij de koorden voorwaarts om Hem zijn schreden te doen verhaasten, de andere trokken naar achteren om Hem te weerhouden en te plagen. Hun gewelddaden, samen met de last van het kruis, maakten dat Hij dikwijls heen en weer waggelde en ten gronde viel. Daar Hij bovendien tegen de stenen aanstiet, ontstonden bij iedere val nieuwe wonde, in ‘t bijzonder aan de knieën. Ook aan de schouder veroorzaakte de kruislast een nieuwe wonde. (Deze wordt verder ook door K. vermeld, waarbij wij dan een opmerking plaatsen). En daar Hij heen en weer waggelde, stiet nu zijn kruis tegen zijn hoofd, dan weer het hoofd tegen het kruis en zo drongen de doornen steeds dieper.” (Dit laatste natuurlijk nadat men Hem de doornenkroon weer opgezet had). Fascikel 31 399