De minnende Moeder zag in de hevigheid van haar liefde en smart niets en niemand meer, geen soldaten, geen beulen, doch alleen haar innig geliefde, haar ellendig mishandelde Zoon. Haar handen wringend van smart legde zij, vooruit stormend, in een oogwenk de korte afstand van enige stappen af van de huisdeur tussen de opstappende beulen tot bij haar Jezus en dan zonk zij bij Hem neer op haar knie, Hem omhelzend. Ik hoorde de woorden ‘Mijn Zoon’ en ‘Moeder’, doch ik weet niet of zij die woorden werkelijk uitspraken of alleen in de geest. Maar nu ontstond een verward gedrang. Joannes en de vrouwen wilden Maria terugleiden; de gerechtsdienaren beschimpten en belasterden haar en een van hen zei: “Vrouw, wat wilt gij hier? Hadt gij Hem beter opgevoed, dan was Hij nu niet in onze handen!” Bij meerdere soldaten evenwel bemerkte ik een ontroering, wat hen niet belette Maria achteruit te drijven, doch geen van de beulen raakte haar aan. Joannes en de H. Vrouwen leidden haar weg en gekomen bij een hoeksteen van de poort, die de muur steunde, zonk Maria op haar knieën, als dood van smart. Zij was met de rug naar de stoet gekeerd en zij steunde met haar handen, eerder hoog dan laag, aan de schuin oplopende steen, waartegen zij neerzonk. Deze steen was groen dooraderd en waar haar knieën hem aangeraakt hadden, bleven er ondiepe indrukken achter. Hetzelfde deed zich voor waar haar handen er tegen geleund hadden, doch deze indrukken van haar handen waren minder diep; ze waren stomp en geleken op die welke een slag met de vlakke hand in een deeg zou achterlaten. Die steen was nochtans zeer hard. Onder het episcopaat van Jakobus de Mindere werd hij overgebracht naar de eerste katholieke Kerk, die de kerk bij de vijver Bethesda geweest is (zoals wij verder zullen zien in de nrs. 2158-2162). Fascikel 31 410