1912. Nauwelijks was Veronika in haar kamer teruggekeerd en had zij de zweetdoek vóór zich op de tafel uitgespreid of zij viel in bezwijming ten gronde; het kleine meisje knielde, met nog steeds het wijnkruikje in de hand, wenend naast haar neer. In deze toestand trof haar een huisvriend aan, die bij haar binnentrad. Hij vond haar bewusteloos bij de zweetdoek liggen, waarin het bebloede aangezicht van Jezus verschrikkelijk en tevens wonderbaar duidelijk was ingedrukt; hij was diep getroffen; hij bracht haar tot zichzelf en maakte haar opmerkzaam op het aanschijn van de Heer. Jammerend van medelijden, doch tevens met troost vervuld viel Veronika bij de doek op haar knieën en riep uit: “De Heer heeft mij een aandenken gegeven, nu wil ik alles verlaten.” De zweetdoek was van een zeer fijne wol, een baan bijna driemaal zolang als breed. Gewoonlijk droeg men zulk een zweetdoek om de nek gehangen. Vaak hing nog een tweede over de schouders neer. Het was de mode om met zulk een doek bedroefden, wenenden, terneergeslagenen, vermoeiden of zieken tegemoet te gaan en hun gelaat daarmee af te drogen ten teken van deelneming en medelijden. Ook gaf men in de warme landen elkander zulk een zweetdoek ten geschenke. Veronika bewaarde later die doek; hij hing steeds aan het hoofdeinde van haar legerstede; na haar dood kwam hij, via de H. Vrouwen bij de Moeder Gods terecht en vervolgens door de apostelen in de Kerk. 1913. Serafia was een nicht (achternicht) van Joannes de Doper, want haar vader was de zoon van een broer van de vader van Zakarias; zij was van Jeruzalem afkomstig. Toen Maria als vierjarig meisje onder de tempelmaagden gebracht werd, zag ik Joakim en Anna met hun gevolg hun intrek nemen in het vaderlijk huis van Zakarias in de buurt van de vismarkt. Toen was dit huis bewoond door een zeer oude bloedverwant van Fascikel 31 424