teug van deze laatste brachten zij de geboeide Heiland in een bruine drinkschaal aan de lippen. Jezus proefde amper, doch dronk er niet van (Mt. 27, 34; Mk. 15, 23). Daar waren 18 gerechtsdienaren op de strafplaats binnen de omwalling, nl. - de 6 die Hem gegeseld hadden, - de 4 die Hem geleid en de 2 die met touwen het achtereind van de kruisbalk opgehouden hadden en - tenslotte 6 nieuwe die Hem moesten kruisigen. Sommigen van hen waren hier in de weer; anderen gingen zich bemoeien met de moordenaars en telkens weer onderbraken zij hun werk om te zuipen. Het waren smerige, halfnaakte, walgelijke en kleine doch sterke kerels, mannen met vreemde gelaatstrekken, hard kroeshaar en stoppelige baarden; kortom, afschuwelijke, verdierlijkte mensen, die zowel de Joden als de Romeinen hun diensten aanboden voor geld. De andere drank wordt door Markus, 15, 23 wijn met mirre genoemd; het is de drank die volgens K. wijn scheen te zijn en het ook was, doch die met mirre en alsem gemengd was. De laatste wordt het eerst gegeven, even later wordt ook de andere aangeboden in nr. 1924. “Na geproefd te hebben”, zegt Matteüs, “wilde Jezus niet drinken”. Juist hetzelfde zegt K. “Jezus proefde maar dronk niet.” Hoewel Christus in psalm 69 klaagt dat men Hem in zijn dorst laafde met azijn, werd deze drank Hem hier niet noodzakelijk met slechte bedoelingen aangeboden. Wijn met mirre gekruid was volgens Plinius een gewaardeerde drank; de mirre gaf er een pittiger, enigszins bittere smaak aan, die een bedwelmend uitwerksel had. Aan ter-dood-veroordeelden gaf men, volgens de Talmoed, veelal wijn met wierook gemengd om hen te bedwelmen en meer ongevoelig te maken voor de pijn. Jezus weigerde die verzachting om de kelk van het lijden tot de bodem toe te ledigen en met volle kennis, volledig bewust het offer van zijn leven aan God te brengen. Fascikel 31 452