1925. Nu grepen de beulen Hem bij de armen waarmee Hij zijn naaktheid bedekte en hieven Hem op om Hem op het kruishout neer te werpen, doch op dit ogenblik verhief zich een luid protest van verontwaardiging uit het midden van al zijn vrienden over dit eerloos gedrag van de beulen, die zelfs het heilig schaamtegevoel van de Heer niet ontzagen. Zijn alheilige Moeder bad met aandrang tot God om Jezus deze smaad bespaard te mogen zien. Zij stond op het punt haar sluier van haar hoofd te nemen, tot binnen de omwalling door te dringen en Hem haar sluier ter bedekking over te reiken; doch haar gebed werd door God anders verhoord, want op hetzelfde ogenblik stormde een man met opgeschorte klederen en buiten adem hier in de kring, drong tussen de beulen door en reikte Jezus een doek over om zijn middellijf te bedekken. Deze man was uit de poort dwars door al het volk recht voor zich uit, zonder een weg te volgen, naar hier op de heuvel gerend. Jezus nam dankbaar de doek aan en omwond er zich op zulk een manier mee, dat het langste, van voren neerhangend einde tussen de benen naar achteren gebracht en in de omgewonden doek als in een gordel vastgemaakt werd. (Op soortgelijke oosterse scènes is reeds de aandacht gevestigd in  fasc. 30, nr. 1859, voetnoot 62).   Deze weldoener van de Verlosser, die door God op het gebed van de H. Maagd naar hier gedreven werd, had in zijn onstuimigheid iets gebiedends. Terwijl hij zijn vuist dreigend tegen de beulen verhief, sprak hij slechts deze woorden: “Belet deze arme mens zich te bedekken, als ge durft!” Verder sprak hij tegen niemand een gebenedijd woord, doch ijlde even snel van daar weg, als hij gekomen was. Fascikel 31 456