Het stroomde met kracht naar alle wonden, verdubbelde het lijden en werkte verdovend. Jezus’ hoofd zonk op zijn borst en Hij bleef 7 minuten lang onmachtig en beweegloos als een dode. Er ontstond rondom het kruis een ogenblik rust: de beulen waren bezig met het verdelen van Jezus’ klederen en het bazuingeschal uit de tempel weergalmde in de lucht. Van haat en woede, liefde en smart waren alle getuigen van dat schouwspel afgemat; en ik zag Jezus, mijn Heil, het Heil van de wereld, onbeweeglijk als dood, bewusteloos van pijn. Ik keek naar Hem op met ontzettende ernst, met schrik en  medelijden; ik waande ook mijzelf de dood nabij, meer stervend dan  levend.    Mijn hart was vol bitterheid, vol liefde en leed;   mijn hoofd was schier waanzinnig en als verstrikt in een nest van  doornen;   mijn handen waren als vuurovens van smart; onnoemelijke pijnen  schoten en flitsten als duizend bliksemschichten in alle richtingen  door al mijn aderen en zenuwen, ontmoetten elkaar in alle in‐ en  uitwendige ledematen van mijn lichaam, en waar ze elkaar  ontmoetten, daar kampten ze en werden een bron van nieuwe  pijnen; en al dat ontzettend lijden was toch louter liefde;   en dat kruisvuur van smarten was toch een nacht, waarin ik nu niets  meer zag, behalve dan de Bruidegom van mij en van alle zielen, en  wel aan het kruis genageld; ik zag naar Hem op met grote droefheid,  verscheurd en toch getroost.   Zijn aangezicht met de wrede kroon en met het bloed dat in de oogholten, in de haren en baard en in zijn van dorst versmachtende mond neervloeide, was op de borst onbeweeglijk neergezonken. Ook later kon Jezus zijn hoofd wegens de zware en brede doornenkroon slechts ten koste van grote inspanning en pijn, een weinig oplichten. Fascikel 31 475