Zijn borst was wijd uitgerekt en gewelddadig omhooggetrokken. Zijn oksels waren hol en uitgespannen, zijn ellebogen en handwortels geheel ontwricht en uit de wijd opengescheurde wonden van zijn handen stroomde het bloed langs zijn armen neer. Onder zijn omhoog gewelfde borst was een diepe holte ontstaan; zijn buik was uitgerekt, ingevallen, dun en weggeslonken. Zijn lendenen en benen waren, evenals zijn armen, op een ontzettende wijze als uit hun gewrichten gerukt. Zijn ledematen waren zo uitgerekt, zijn spieren en verscheurde huid zo gerokken, dat men zijn beenderen kon tellen. Zijn bloed droop rond de wrede nagel die zijn heilige voeten doorboorde, langs de kruisstam neer. Geheel zijn lichaam was met wonden, kneuzingen, striemen, builen, bruine, blauwe en gele en bloedig-geschonden plekken bedekt. Door de sterke spanning barstte de gekneusde huid op vele plaatsen weer open en uit de nieuwe scheuren kwam vers rood bloed te voorschijn. Later werd dat bloed bleek en waterachtig en zijn heilig lichaam steeds witter van kleur; de korsten van de eerste wonden vielen dan af en Jezus geleek volkomen op een uitgebloed lichaam. En toch! niettegenstaande deze algehele onmenselijke verminking, die geen plek ongeschonden liet, behield het misvormde lichaam van de gekruisigde Heer een indrukwekkende waardigheid en schoonheid. Ja, de Zoon van God, de eeuwige, zich voor ons in de tijd slachtofferende Liefde, was edel, schoon, rein en heilig in zijn verwoest, vernietigd lichaam, terwijl Hij daar te sterven hing als het Lam Gods, beladen met de zondenlast der gehele wereld. (Deze laatste gedachte vindt men terug bij dichter Verschaeve: “Mij  is schoon het lelijkst, maakte liefde het lelijk.”)   Fascikel 31 476