en midden in die bange omgeving en atmosfeer zag ik Jezus daar eenzaam en troosteloos hangen. Hij leed alles wat een arme, gemartelde, verbrijzelde mens in de grootste verlatenheid, beroofd van alle menselijke en goddelijke troost, moet lijden, wanneer het geloof, de hoop en de liefde geheel eenzaam, zonder iemands meevoelen, bijstand of aanmoediging, zonder het minste licht, naakt, dor en ledig in de woestijn van de beproeving alleen staan, eenzaam in een zee van foltering op zichzelf aangewezen zijn, van zichzelf en eigen kracht moeten leven. Zulk een lijden is niet in woorden weer te geven. In dit lijden nu veroverde de liefhebbende Jezus door zijn overwinning de kracht voor ons om in de uiterste ellende en verlatenheid, wanneer alle banden en betrekkingen met dit bestaan en leven, met deze wereld en natuur, waarin wij ons hierbeneden bevinden, op het punt staan afgesneden te worden, terwijl hun anderzijds het uitzicht benomen wordt op de overgang van dit leven naar het andere toekomstig eeuwig leven. Toch kunnen wij stand houden door de vereniging van onze verlatenheid met de verdiensten van ZIJN verlatenheid aan het kruis. Hij won voor ons de mogelijkheid en de verdienste van de overwinning en volharding in de bitterste strijd der algehele verlatenheid en offerde zijn ellende, zijn armoede en troosteloze eenzaamheid aan God op voor ons, ellendige zondaars, zodat de mens die met Jezus in het lichaam van de Kerk verenigd is, niet meer voor vertwijfeling bang hoeft te zijn in zijn laatste uur, wanneer alles verduistert, alle licht en elke troost hem verlaat. Wij behoeven niet meer eenzaam en omringd van gevaren neer te dalen. Jezus heeft in de afgrond van deze verlatenheid de in- en uitwendige verlatenheid die Hij leed aan het kruis, neergelaten Fascikel 31 502