en sedertdien is de ware christen in de verlatenheid van de dood, in de afwezigheid van alle troost, nooit meer eenzaam. Er bestaat voor de christen in zijn laatste nood bij de dood geen woestijn meer, geen volstrekte eenzaamheid, geen algehele verlatenheid, geen reden tot wanhoop meer, want Jezus die het licht, de waarheid en het leven is, is zelf die donkere weg gegaan, heeft door zijn zegen de verschrikking ervan weggenomen. Hij heeft zijn kruis in deze woestijn opgericht. 1943. Geheel verlaten, doodarm en hulpeloos gaf Jezus zichzelf ten beste, zoals het de liefde eigen is; ja, Hij maakte zijn verlatenheid zelf tot een allerrijkste schat, want Hij offerde zichzelf, geheel zijn leven, al zijn werken, zijn beminnen en lijden en het smartelijk gevoel van onze ondankbaarheid aan zijn hemelse Vader op voor onze zwakheid en armoede. Hij maakte voor God zijn Testament en vermaakte daarin al zijn verdiensten aan de Kerk en aan de zondaars. Hij was allen indachtig, was in zijn verlatenheid bij allen die tot het einde der tijden leven zouden en zo bad Hij ook voor die dwaalgelovigen die beweren dat Hij als God zijn lijden niet gevoeld heeft en niet, of toch minder, heeft geleden dan een gewoon mens, die dezelfde toestanden zou doormaken. Doordat ik deelnam aan zijn gebed en alles meevoelde, was het mij of ik Hem hoorde zeggen dat men als een zekere waarheid moet voorhouden dat die smarten der verlatenheid integendeel bitterder voor Hem geweest zijn dan ze voor enig ander mens hadden kunnen zijn, aangezien Hij volkomen met de Godheid verenigd was, volmaakt God en volmaakt Fascikel 31 503