muren, men zou u door het vuur in de as moeten leggen, zulk een

schuld hebt gij op u geladen!”

Deze uitlating van die vreemde voorname lieden was voor het

volk een steun- en uitgangspunt; men begon overal te morren en

te jammeren om de misdaad. De gelijkgezinden zochten mekaar

te benaderen. Alle nog aanwezigen versmolten tot 2 partijen:

de ene weeklaagde en morde verontwaardigd;

de andere daarentegen schimpte en raasde.

De Farizeeën werden hoe langer hoe benauwder en daar zij voor

een volksoproer vreesden, te meer daar ook binnen de stad alles in

onrust was, onderhandelden zij in allerijl met de hoofdman

Abenadar en wisten van hem gedaan te krijgen dat mannen naar

de naaste poort (van Efraïm of Kalvariepoort) gezonden werden

om ze te sluiten en zo de verbinding met de stad af te snijden.

Tevens werd een bode naar de stad gezonden om 500 man uit

Pilatus’ en Herodes’ lijfwacht ter versterking te vragen om

mogelijke onlusten te voorkomen. Intussen wist Abenadar door

streng op te treden de orde en de rust te herstellen. Ook legde hij,

om het volk niet te verbitteren, de spotters het zwijgen op.

Aanstonds na 3 uur werd de hemel helderder; de maan

verwijderde zich nu van de zon en wel in de tegenovergestelde

richting; de zon brak door en haar stralen schenen eerst mat

omneveld en rood. De maan daalde terug naar de

tegenovergestelde kant zo snel dat ze scheen te vallen.

Langzamerhand begon de zon ook stralender te schijnen; de

sterren verdwenen, maar de hemel bleef toch nog somber.

Naar gelang het licht terugkeerde, vermeerderde ook weer de

driestheid van de spotters; zij waanden zich de overwinnaars en

op dit ogenblik was het dat zij zeiden: “Hij roept om Elias.”

Abenadar evenwel wist de rust en de orde te bewaren.

Fascikel 31

505