Vijfde, zesde en zevende kruiswoord van Jezus. – Zijn dood. (Mt. 27, 48-50; Mk. 15, 36-37; Lk. 23, 46; Joa. 19, 28-30). 1945. Als het klaarder geworden was zag het lichaam van Jezus er bleek uit, zwak, van alle krachten beroofd, witter dan te voren, zozeer was Hij uitgebloed. Of de volgende woorden een gebed waren, door mij alleen gehoord, dan of ze halfluid uitgesproken werden weet ik niet, maar Hij zegde: “Ik word uitgeperst als de druif, die hier voor de eerste maal gestampt werd; al mijn bloed moet ik geven tot het water komt en de schillen wit worden; hier evenwel zal geen wijn meer geperst worden.” Als verklaring van deze woorden kreeg ik later te zien hoe Jafet hier op deze plaats een wijnpers had; ik zal dat gezicht later wel eens verhalen (nr. 2005). Jezus versmachtte van dorst en zei met een verdroogde tong: “Ik heb dorst.”130 Toen zijn vrienden Hem droevig bezagen, voegde Hij er nog aan toe: “Hadt gij Mij geen teug water kunnen bezorgen?” Hij wilde hiermee te kennen geven dat 130 De vergetelheid van Jezus’ vrienden in het laven van zijn dorst werkte nochtans in Gods Voorzienigheid mee tot de vervulling van een profetie: “Ze gaven mij gal in plaats van spijs, en lesten mijn dorst met azijn.” (Ps. 69, 22). Deze klacht van Jezus’ over tekort aan fijngevoeligheid bij zijn uitverkoren vrienden, zal Jezus de eeuwen door herhalen door de mond van begenadigden, telkens als Hij klaagt over gebrek aan edelmoedigheid, liefde en offerzin bij priesters en kloosterlingen, waardoor aan de zielen in ‘t algemeen veel nadeel toegebracht wordt. Fascikel 31 506