klederen en strooiden het stof van de weg op hun hoofd. Schrik en angst vervulden allen. Joannes richtte zich nu, na een tijdlang op de grond gelegen te hebben, weer op. Vele H. Vrouwen, die tot op dit ogenblik verwijderd gestaan hadden, kwamen binnen de kring, hieven de Moeder van Jezus en haar vriendinnen insgelijks op en brachten ze buiten de kring om ze te verkwikken. 1948. Op het ogenblik dat de minnende Heiland, de Heer van alle leven, zijn wrede dood tot uitboeting van alle zondeschuld onderging, als mens zijn ziel aan God zijn Vader aanbeval en zijn lichaam aan de dood prijsgaf, spreidde zich de bleke doodskleur over dat heilig, verbrijzelde vat uit; zijn lichaam sidderde een laatste maal van de foltering en nam de lijk-kleur aan. De strepen bloed die uit de gewonde plaatsen neergevloeid waren, tekenden zich op het witte lijk somberder en duidelijker af. Zijn aangezicht werd langer, zijn wangen vielen in, zijn neus werd smaller en spitser134; zijn onderkin zonk neer; zijn met bloed gevulde en gesloten ogen openden zich half gebroken. Hij hief zijn met doornen gekroond hoofd een laatste maal een paar ogenblikken op en liet het daarna onder het gewicht van de pijnen weer op de borst zakken; zijn loodblauwe, gespannen en verstijfde lippen lieten in de geopende mond zijn bloedige tong zien. Zijn handen, die Hij tot nog toe om de nagels gesloten ineengekromd hield, openden zich en zonken meer naar voren135, terwijl de armen zich geheel uitstrekten, zijn rug zich 134 Neus werd spitser. – Th. Neumann ziet in haar lijdensvisioenen hoe bij het naderen van de dood de Zaligmaker naar adem snakt en blauw wordt, hoe zijn neus en kin spitser worden, het doodzweet op zijn voorhoofd verschijnt en hoe onder het geven van de geest zijn hoofd neervalt en zijn knieën doorzakken. 135 Zijn handen rond de nagels hield Hij ineengekromd. – Fascikel 31 513