Nikodemus van zijn kant was reeds in enige winkels lijkwaden en specerijen voor de bereiding en de balseming van het lijk gaan kopen en wachtte nu op de terugkomst van Jozef. Jozef trof Pilatus aan in de grootste verwarring en angst. Zonder vrees (audacter), op de man af vroeg Jozef hem verlof om het lichaam van Jezus, de koning van de Joden, van het kruis af te mogen nemen om Hem in zijn eigen graf een waardige laatste rustplaats te bezorgen. Pilatus, die reeds zo ontsteld was, schrok nu nog meer, daar zulk een aanzienlijk man als Jozef van Arimatea hem met zulk een aandrang verzocht de laatste eer te mogen bewijzen aan Jezus, die hij zo schandelijk aan het kruis had laten doden. Dit deed de onschuld van Jezus, die zijn geweten zo pijnigde, nog sterker uitkomen en zijn wroeging nog aangroeien, doch hij vermande zich en zei schijnbaar onverschillig: “Is Hij dan al dood?” Hij toonde zich over die spoedige dood verwonderd, want pas een paar minuten geleden had hij gerechtsdienaren uitgezonden om de dood van de gekruisigden door het breken van hun beenderen te verhaasten. 1961. Hij liet daarom de hoofdman Abenadar bij zich toe, die ondertussen van de spelonken was teruggekeerd en vroeg hem of de koning van de Joden reeds gestorven was. Abenadar vertelde hem nu de dood van de Heer, die om 3 uur had plaatsgehad, zijn laatste woorden aan het kruis, zijn laatste luide uitroep. Verder vertelde hij hem de hevige aardbeving op het ogenblik van zijn dood en het ontstaan van een scheur daardoor in de rots van de Kalvarieberg. Pilatus liet uiterlijk geen andere gevoelens blijken dan van verwondering over die zo spoedig ingetreden dood van de Heer, daar de gekruisigden hun leven gewoonlijk langer rekten, maar inwendig was hij zeer beangstigd, nu hij vernam dat de natuurverschijnselen samenvielen met de dood van Jezus. Hij Fascikel 31 550