voor dood hield. Nochtans, daar zij tastten en voelden dat Hij geheel koud en verstijfd was en daar Joannes bovendien, op het verlangen der H. Vrouwen, de tussenkomst der soldaten ter bescherming van het heilig lichaam inriep, zagen de beulen voorlopig van de beenderenbreuk bij Jezus af hoewel zij van zijn dood niet volkomen overtuigd schenen. Zij gingen nu de ladders op, die zij tegen de kruisen van de moordenaars geplaatst hadden. Bij ieder moordenaar verbrijzelden 2 beulen met hun driesnedige knotsen de pijpen van hun beenderen onder en boven de ellebogen, terwijl een derde hetzelfde deed boven de knieën en op de scheenbeenderen. Gesmas slaakte daarbij een vervaarlijk en woest gebrul; de beulen stieten hem daarop nog met 3 geweldige deuken de borstkas in. Dismas zuchtte gelaten en bestierf deze marteling; hij was de eerste sterveling die zijn Verlosser in de andere wereld terugzag. Daarop maakte men de koorden los waarmee zij aan het kruis vastgebonden waren, liet hun lijken ter aarde vallen en sleepten ze vervolgens aan koorden neer naar de diepte of het dal tussen de Kalvarieheuvel en de stadsmuur, waar men ze in de grond stopte151. 151 Klein dal tussen stadsmuur en Kalvarië. – Reeds is meer dan eens gezegd dat de oostelijke helling van de Kalvarieheuvel steil was. Ook waren in deze helling ondergrondse ruimten, die nu kapellen vormen, de kapel der H. Helena en van de kruisvinding. Nog verder naar het oosten was naast de stadsmuur van Ezekias een gracht van 20 m breed en 8 m diep, waarvan in Jezus’ tijd, toen hij grotendeels gevuld was, slechts nog een bodemverdieping overbleef. Fascikel 31 553