De christelijke traditie betreffende het H. Graf van Jezus, zo wordt  gezegd in Dictionnaire de la Bible, Sépulchre, k. 1652, heeft de juiste  plaats van dat graf nooit uit het oog verloren; ze gaat zelfs terug tot de  eerste dagen na Jezus’ dood.    Op paasmorgen, na de sabbat, bij het aanbreken van de eerste dag van  de week, kwamen Maria Magdalena en de andere Maria het graf  bezoeken (Mt. 28, 1: Mk. 16, 1; Lk. 24, 1; Joa. 20, 1).    De herinneringscultus is één van de sterkste en intiemste behoeften van  het menselijk hart en gemoed en wel bij alle volken.    Deze eigenschap was evenwel bij de Joden buitengewoon ontwikkeld.    Dit blijkt overvloedig uit de H. Schrift.    Herinneringstenen werden voor elke bijzondere, vooral godsdienstige  gebeurtenis opgericht en later ging men nog op zulke plaatsen bidden  en God vereren en danken.  Soms werden het echte bedevaartplaatsen.   De H. Schrift en ook Katarina noemt er meerdere.      Slechts een paar voorbeelden uit de H. Schrift.    ‐ Jakob richtte te Betel een gedenksteen op tot een heiligdom ter  herinnering aan Gods verschijning en belofte (Gen. 28).    ‐ Treffender is het volgende geval:   Na de doortocht door de Jordaan gebood God zelf aan Josuë:   “Kies uit het volk 12 mannen, één uit iedere stam en beveel hun:   Neemt ieder midden uit de Jordaan …  12 stenen en richt ze op ter  plaats, waar gij hedennacht zult kamperen …    Josuë voerde dit bevel uit en sprak verder tot de dragers van de  stenen: “Dit opdat die stenen u tot teken zouden zijn.  Wanneer dan  later uw zonen vragen: “Wat beduiden die stenen?” zult gij hun  antwoorden: “Omdat het water van de Jordaan ophield te vloeien  om u een doortocht te verlenen; om u daaraan te herinneren zijn die  stenen daar geplaatst tot een altijddurend gedenkteken voor Israëls  kinderen.”” (Jos. 4, 1‐7).    Dit of iets dergelijks deden de Joden met alle plaatsen die door een  blijk of teken van Gods almacht en liefde gekenmerkt werden.    Fascikel 32 593