terwijl ook Nikodemus en Jozef, die tussen zich Jezus bij het bovenlijf in hun armen hielden, gelijkmatig sport voor sport de ladder afdaalden. Hierbij gingen zij zacht, zwijgend en met alle omzichtigheid te werk, als verdroegen zij een teergeliefde, dodelijk gewonde vriend. Zo geraakte het heilige en verminkte lichaam van onze Verlosser van het kruis op de grond. Deze afdoening van Jezus van het kruis was een ontroerend schouwspel. Zij deden alles met zoveel zorg en behoedzaamheid, als vreesden zij de Heer door de een of andere stoot of duw pijn te doen; zij waren met dezelfde eerbied en liefde vervuld jegens dat ontzielde lichaam als voorheen jegens de Heilige der heiligen gedurende zijn leven. Alle aanwezigen hielden hun blikken onafgewend op het lichaam van de Verlosser omhoog gericht; zij volgden met hun ogen het neerdalen trap voor trap, elke beweging en verplaatsing van het lichaam en gaven hun meevoelen en deelneming te kennen door het uitstrekken hunner armen, door hun tranen en door allerlei gebaren van smart en bezorgdheid. Allen waren zwijgzaam; de arbeidende mannen, vol eerbied en geheel doordrongen van de heiligheid hunner handeling, zegden slechts fluisterend de hoogst nodige woorden om een wenk te geven of een hulp te vragen die bij het werk noodzakelijk was. Terwijl de hamerslagen weerklonken, waarmee de nagels uit de handen en voeten gedreven werden, vervulde dit het hart van Maria, van Magdalena en van allen die bij de kruisiging tegenwoordig waren geweest, met nieuwe smart en droefheid, want de zware klank van die hamerslagen herinnerde aan de ontzettende pijnen die Jezus te verduren had gekregen bij zijn aannageling aan het kruis. Allen sidderden, als waren zij bevreesd opnieuw de heldere jammerklachten van hun dierbare Verlosser te zullen horen, doch helaas! ook dit zwijgen verscheurde hun hart; zijn mond bleef verstomd en dit bewees al te duidelijk de echtheid van zijn dood, die hun ziel met bitterheid vervulde. Fascikel 32 610