verhoring van haar gebed, doordat op hetzelfde moment mijn geestesblik op haar neef Jonadab in de tempel gevestigd werd. Ik zag hem door een gelijke angst overvallen worden en door die angst voortgedreven uit de tempel door de stad naar Golgota snellen om Jezus te helpen. En toen nu Maria, vervuld met gevoelens van dank jegens Jonadab, voor zijn werk van Barmhartigheid Gods zegen over hem en zijn huisgezin afsmeekte, kreeg ik andermaal te zien hoe haar gebed verhoord werd, hoe namelijk Jonadab het licht van het geloof in onze Heer ontving en hoe zijn zieke familie wonderbaarlijk genezen werd door een vrouw die hun verscheen. Zulke genaden vallen ook ons zeer vaak ten deel ten gevolge van ons eigen gebed of dat van anderen, doch daar wij het verloop van de zaken niet met onze ogen kunnen waarnemen, zo schijnen deze ons gewoon en natuurlijk toe, of in elk geval niet zo wonderbaar. Vaak ziet men de genaden die het gevolg van ons bidden zijn, door de heilige engelen meegedeeld of uitgewerkt worden en vandaar komt het dat de helderzienden, die het leven van Jezus en Maria beschouwen, zich wel eens uitlaten in bewoordingen als deze: “De H. Maagd had een groot aantal engelen tot haar dienst en bescherming; zij zond ze uit naar hier en daar om deze of die opdracht uit te voeren, enz.” Zulke uitlatingen bevreemden alleen hen, die zelf niet de genade van de beschouwing ontvingen doch begenadigden of zieners komt het even natuurlijk voor, de koningin des hemels met dienende engelen omringd te zien als de groten der aarde omgeven door dienaren en lijfwachten. Wanneer men in kinderlijke eenvoud God voor zijn Vader houdt, vindt men het niet vreemd de dienaren van de hemelse Vader te zien en dan heeft men eveneens de vertrouwelijke stoutmoedigheid deze dienaren uit te zenden met opdrachten die God tot glorie strekken. Fascikel 32 653