Deze verscheen mij in de vorm van een onafzienbaar, verschrikkelijk, zwart, metaalachtig-glanzend rotsgebouw met gesloten toegangen, geweldige en vreselijke, zwarte poorten, voorzien van grendels en sloten waarvan het zien alleen je rillen deed. Binnen hoorde men een gehuil en geschreeuw van ontzetting, en toen de poorten opengestoten waren, blikte men in een ijzingwekkende, duistere wereld. ‐ Zoals ik het verblijf van de zaligen steeds zie onder het beeld van het hemelse Jeruzalem, gebouwd als een stad, en de woningen der gelukzaligen volgens hun graden van zaligheid die in het oneindige verschillen, in de vorm van zeer verschillende kastelen met tuinen vol wonderbare vruchten en bloemen in de grootste verscheidenheid, zo zag ik ook hier alles onder de gedaante van een samenhangende wereld met menigvuldige gebouwen, plaatsen en landschappen. Hier echter vloeide alles voort uit het tegendeel van gelukzaligheid, uit pijn en kwelling. ‐ Zoals in het verblijf van de gelukzaligen alles gevormd is overeenkomstig de grondslagen, beginselen en verhoudingen van de oneindige vrede, van de eeuwige harmonie en verzadiging, zo bevindt zich in de hel alles in de wantoestand van de eeuwige toorn, onenigheid en verdeeldheid. ‐ Zoals de hemel een stad is met onuitsprekelijk schone, doorzichtige, afwisselende gebouwen der vreugde en der aanbidding, zo is in de hel eveneens een stad van ontelbare kerkers in grote verscheidenheid en van krochten (= onderaards hol) der kwelling, der vervloeking en der wanhoop. ‐ Gelijk in de hemel de wonderbaarste tuinen zijn, vol vruchten van de goddelijke verkwikking, Fascikel 32 688