De nedervaart ter helle die ik zag, is een beeld uit een voorbije tijd, maar de huidige verlossing is een blijvende waarheid, een voortbestaand feit. Inderdaad, Jezus’ hemelvaart is het planten van de genadeboom van zijn verdiensten ten bate van de lijdende zielen, zodat de verlossing van die zielen, die voortduurt en vooral op deze verjaardag plaats vindt, de vrucht is, welke die genadeboom afwerpt in de geestelijke tuin van de kerkelijke, liturgische jaarkring. De strijdende Kerk moet die boom verzorgen en zijn vruchten inzamelen en ze toepassen op de lijdende Kerk, aangezien deze niet in staat is ook maar het minste te doen voor zichzelf. Het is overigens zo met alle verdiensten van Onze Heer; wij moeten er door medewerking deelachtig aan worden. In het zweet van ons aanschijn moeten wij ook ons geestelijk brood eten. Al wat Jezus voor ons in de tijd heeft gedaan, brengt eeuwige vruchten voort, doch wij moeten ze in de tijd verzorgen, plukken en inoogsten, anders kunnen wij ze in de eeuwigheid niet genieten. De Kerk is een volmaakt gezinshoofd; haar geestelijk, liturgisch jaar is de volmaaktste tuin waarin in de tijd alle vruchten voor de eeuwigheid groeien. In één jaar groeit er van alles voor allen voldoende. Wee de luie en trouweloze dienaars en tuiniers. Zij zullen rekenschap moeten geven van elke genade die zij verwaarloosd hebben en waarmee zij een zieke hadden kunnen genezen, een zwakkeling hadden kunnen versterken of een hongerige verzadigen. Bij zijn nederdaling ter helle, - bevrijdde Christus de goeden die op verlossing wachtten, - boeide de boze geesten, - bevestigde het vonnis der verdoemden. Fascikel 32 696