Hierop richtte mijn beschouwing zich opnieuw naar de H. Vrouwen. Nadat zij met de bereiding van de specerijen klaar gekomen waren, deze voor het dragen geriefelijk ingepakt en gereedgezet hadden, zag ik hen zich weer in hun slaapcelletjes terugtrekken; zij legden zich echter niet plat neer om te slapen, doch leunden alleen tegen de opgerolde dekens om even nog te rusten, daar zij nog vóór de dag naar het graf van Jezus wilden gaan. Zij hadden herhaaldelijk elkander hun onrust te kennen gegeven betrekkelijk dit plan, want zij vreesden dat de vijanden van Jezus hen mochten achtervolgen, zodra zij zich buiten waagden. Doch de H. Maagd die sedert Jezus’ verschijning met nieuwe moed vervuld was, troostte hen en zegde dat zij na een korte rust onbevreesd naar het graf konden gaan en dat er hun geen erg zou overkomen. Hierop waren zij een weinig gaan rusten. 2023. Het was ongeveer 11 uur in de nacht, toen de H. Maagd aan haar liefde en verlangen naar Jezus niet langer kon weerstaan. Zij stond op, hulde zich geheel in een grauwe mantel en verliet onvergezeld het huis. Ik dacht nog bij mezelf: “Ach! hoe kan men die zo beangstigde, beproefde, ontstelde Moeder onder zulke omstandigheden aldus alleen laten uitgaan?!” Ik zag Maria, nog steeds ten prooi aan de smart tot bij Kaïfas’ gerechtshuis en van daar naar het paleis van Pilatus gaan. Dit betekende een vrij lange weg midden door de stad. En zo liep zij de gehele lijdensweg van Jezus af, eenzaam door de verlaten straten en zij bleef staan op alle plaatsen waar Onze Heer een bijzondere pijn, een zware mishandeling had moeten verduren. Het was of zij iets zocht wat zij verloren had. Herhaaldelijk wierp zij zich ten gronde, raakte op die plaatsen met haar hand de stenen aan en bracht dan die hand tegen haar mond, als had zij een heilig voorwerp, het bloed van de Heer aangeraakt en als kuste zij het Fascikel 32 706