wezen en doen aan het serpent in het paradijs, met dit verschil dat ze afschuwelijker was. Ik meen dat dit beeld toen betrekking had op de belofte: “Het zaad van de vrouw zal de kop van de slang verpletteren.” Het gehele tafereel scheen mij zinnebeeldig bedoeld te zijn om de overwinning op de dood voor te stellen, want terwijl ik Christus de drakenkop in de grond zag vertrappen, zag ik het graf van de Heer niet meer. 2026. Nu zag ik de Heer verheerlijkt en lichtend door de rots omhoog zweven. De aarde beefde en een engel in krijgsmansgestalte schoot gelijk een bliksem van de hemel neer op het graf, schoof de steen ter rechterkant van de deur en ging erop neerzitten (Mt. 28, 2-4). De schudding van de aarde was zo hevig dat de lantaarnen waggelden en de vlam heen en weer waaide. Toen de wachten dit zagen, werden zij als duizelig en vielen te gronde: zij lagen stijf als doden en in een verwrongen houding (Mt. 28, 4). Kassius zag alles vol glans, doch zich vermannend herwon hij zijn kalmte en naderde tot de grafcel; hij opende de deur een weinig en betastte de ledige grafdoeken. Zonder uitstel begaf hij zich op weg om aan Pilatus het gebeurde te berichten. Doch hij talmde in de omgeving en keek rond of hij niets zou zien gebeuren, want hij had slechts de aardbeving gevoeld, daarna het verplaatsen van de steen door de engel, waarop deze dan ging neerzitten, en het ledige graf gezien, doch niet Jezus zelf. Later vertelde Kassius aan de leerlingen een deel, en de wachten een ander deel van al deze eerste gebeurtenissen. Ik echter zag op het ogenblik waarop de engel naar het graf neerschoot en de aarde bij het graf beefde, de verrezen Heer Fascikel 32 713