die vóór de ingang van de voorkamer was. (Zij bleef dus in de tuin zonder in de gracht af te dalen). Hier boog zij zich voorover (Joa. 20, 11) om door de dieper gelegen deur en door de voorkamer in de grafcel te zien; en terwijl zij haar lange haren, die voor haar ogen vielen, met beide handen weghield, zag zij 2 engelen in witte priesterklederen zitten aan het voet- en aan het hoofdeinde van de lijkbank en op hetzelfde ogenblik hoorde zij de stem van één der engelen tot haar zeggen: “Vrouw, waarom weent gij?” In haar hevig verdriet, geobsedeerd als zij was door deze éne gedachte, waarbuiten zij niets scheen te weten: “het lichaam van de Heer is weggenomen, het is niet meer daar”, riep zij troosteloos uit: “Zij hebben mijn Meester uit het graf weggenomen en ik weet niet waar zij Hem gebracht hebben!” Dit zeggend en niets dan de doeken bemerkend, wendde Magdalena zich gelijk een zoekende om; zij was immers overtuigd dat zij Hem zeker zou terugvinden; zij had een vaag voorgevoel van zijn nabijheid, zodat zelfs de verschijning der engelen haar van haar drang en haar zoeken naar Jezus niet kon afleiden. Het was alsof zij volstrekt niet wist dat die personen engelen waren; zij kon aan niemand denken dan aan Jezus die Fascikel 32 721