Het baatte hun nochtans weinig, want na Jezus’ Verrijzenis verschenen er nog vele zielen van afgestorven heilige Joden hier en daar aan velen (cfr. Mt. 27, 53) onder hun nakomelingen, die nog voor goede gevoelens en voor de stem der genade vatbaar waren en zij bewogen hun hart door doeltreffende vermaningen tot bekering. Ook tot vele leerlingen die geschokt in hun geloof zich ontmoedigd verspreid hadden en reeds huiswaarts keerden, zag ik dergelijke verschijningen naderen en hen met troost in hun geloof bevestigen. Dit opstaan van dode lichamen uit hun graf na Jezus’ dood verschilde in wezen totaal van de Verrijzenis van de Heer. Jezus immers stond op met zijn nu vernieuwd, verheerlijkt, echt verrezen en weer levend lichaam, wandelde levend overdag op de aarde en steeg met zijn levend lichaam vóór de ogen van zijn vrienden ten hemel op en nooit zou zijn lichaam nog aan lijden, dood en graf onderhevig zijn. Doch die andere opgestane lijken bleven lijken die uit zichzelf bewegingloos waren en slechts wandelden en zich voortbewogen door de kracht van de zielen, aan wie zij voor een korte tijd tot omhulsel gegeven waren en door welke zij in de schoot der aarde weer neergelegd werden, om daar, gelijk alle overige doden en gelijk ook wij eens, de Verrijzenis op de jongste dag te verbeiden. Lazarus was echter anders uit de dood opgestaan. Hij heeft werkelijk weer geleefd en is later een tweede keer gestorven. Doch die dode lichamen te Jeruzalem werden als een kleed van de ziel in de graven weer afgelegd op het ogenblik dat ook Jezus ten grave gedragen werd (cfr. nr. 2021). Fascikel 32 731