Toch smaakte ik ze overzoet, en ik vreesde dat ik wellicht niet meer nuchter was om ‘s morgens de H. Communie te ontvangen. Ik had het gevoel dat ik hier niet meer in mijn kamer was, wat nochtans niet belette dat ik de klok duidelijk, slag op slag, 12 uur hoorde slaan. Ik telde de slagen één voor één. 2140. Toen ik ‘s avonds bij de apostelen was en alles overschouwde, zag ik op de straten vele vreemdelingen heen en weer wandelen of in groepen bij elkander staan. Ik bemerkte een grote verscheidenheid van uitheemse klederdrachten en de mensen zelf waren uit de meest verscheiden volken (Hand. 2, 6), klein en groot gebouwd en zij spraken onverstaanbaar alle talen door elkaar. Hun manieren waren eveneens zo vreemd en wonderbaar, als men hen zich zag keren en wenden en allerlei gebaren tegen elkander zag maken. Het was als vertelden de enen tegen de anderen hoe en waar dit en dat geschied was. Velen bewandelden ook de wegen, waarop de Heer in zijn lijden door zijn vijanden geleid was geworden, wat een hele omgang was. ‘s Avonds gingen zij een onderkomen zoeken onder de ruime afdaken en in de primitieve gelegenheidsherbergen, waar deze pinksterpelgrims hun nachtverblijf hadden. Ik zag ook hier en daar in de huizen verradersplannen beramen om de apostelen te dwarsbomen. Maar vooral heerste hedennacht een grote drukte onder de leden van ‘s Heren Gemeente in het Cenakel. Hier, in de zaal van het Avondmaal (middenzaal) en in de zijgangen waren 120 man verzameld en ook de H. Maagd met al de H. Vrouwen (Hand. 1, 13-14). Zij schenen mij heden geruster. Vroeger hadden zij zichzelf dikwijls afgevraagd hoe de Trooster, de H. Geest over hen zou komen, wat dit toch wel zou zijn, wat Hij hun zou meebrengen of te betekenen hebben, maar heden hadden zij veel meer vertrouwen. Fascikel 34 917