samen, schitterde hoe langer hoe doorzichtiger, tot zij, als een dichte, blinkende zon stilstond en tenslotte met een toenemend windgedruis, als een laaghangende onweerswolk neerzonk. Bij dit gedruis zag ik vele Joden, die de wolk zagen, op hun weg verschrikt naar de tempel lopen. Maar ik, terwijl dat suizen naderde en gedurig sterker werd, kreeg de kinderachtige angst dat het met een knal zou eindigen. Ik dacht keer op keer: “Waar zal je je toch verbergen, als de donderslag losbarst?” Het verschijnsel geleek op een opstekend onweer dat van de hemel neerkwam in plaats van zich van de aarde te verheffen, dat licht verspreidde in plaats van duisternis, dat niet met dondergerommel, doch suizend aangevlogen kwam, en men voelde dat suizende varen als een warme en zeer verkwikkende luchtstroom. Als nu de lichtwolk heel laag boven het Cenakel hing en met het aangroeiende gedruis gedurig schitterender werd, zag ik ook het huis der apostelen en de omstreken altijd helderder worden, terwijl de apostelen, leerlingen en de H. Vrouwen in een steeds ingetogener, stiller en rustiger stemming kwamen. O! ik zag alles zo helder! ik zag dwars door alles heen! 2143. Nu zag ik vóór zonsopgang – het was omstreeks 3 uur – opeens uit de suizende wolk (zeven) witte lichtstromen (die de 7 gaven verbeeldden) neerstorten; ze kruisten elkaar zevenvoudig en onder dit kruispunt losten ze zich op in afzonderlijke stralen en druppelen van vuur, die op het huis en zijn omgeving neerstroomden. Het punt waar de 7 lichtstromen elkaar doorsneden, was met een kring van (zeven-) kleurig regenbooglicht omgeven; en ik zag hoe zich in die kring als een schitterende, zwevende gedaante vormde (hoe die gedaante zich geleidelijk duidelijker aflijnde). Het scheen mij ook als had die gedaante uitgebreide vleugelen onder de schouders. Doch ik kan eigenlijk niet zeggen dat het vleugelen waren, want alles aan die gedaante scheen als een louter Fascikel 34 919