Paula en haar dochter Eustochium, die een klooster in Bethlehem

stichtten, sommen in ‘t begin der 5e eeuw in een brief aan hun

vriendin Marcella alle heilige plaatsen van Palestina op, waaronder

ook een graf van David, maar kennen geen graf van Maria.

De 2 keizerinnen Helena in de 4e eeuw en Eudokia in de 5e, die

zoveel voor de heilige plaatsen gedaan hebben en verschillende

kerken oprichtten, hebben zich niet bekommerd om een graf van

Maria. Eerst in de 2e helft van de 5e eeuw duikt opeens een verhaal

op dat Maria begraven werd in het Kedrondal en bij Getsemani, waar

haar Zoon zijn doodstrijd heeft geleden.

Zo kunnen de pelgrims ook in onze dagen in de orthodoxe kerk langs

een lange trap afdalen en bij de flauwe verlichting van een kaars het

donkere Maria graf bezoeken.”

(Tot hier de letterlijke aanhaling van Dr M. Dierick.

Dezelfde auteur uit verder de mening dat de aanwijzing van een Maria

graf te Jeruzalem ontstaan kan zijn uit de behoefte om de stroom van

pelgrims te believen, die in Jeruzalem en Palestina nog veel heilige

plaatsen terugvonden, maar tot hun groot spijt niet het graf van Maria.

Hieraan had hun godsvrucht toch nood (blz. 177).

De traditie van Maria’s laatste jaren, dood en begrafenis te Efeze wordt

verdedigd als volgt: Uit de bijbel zijn geen argumenten aan te halen

tegen een vroegtijdig verblijf van Joannes de apostel en evangelist in zijn

eigen evangelisatiegebied, dat voornamelijk de westkuststrook van

Klein Azië, het gewest der 7 kerken behelsde met als midden en

uitgangspunt Efeze.

De moeilijkheden tegen zo’n vroegtijdig verblijf in dit gebied kunnen

gemakkelijk beantwoord en de redenen aangetoond worden.

Wanneer Joannes naar zijn apostolaatsveld ging, zal hij zeker Maria

daarheen meegenomen hebben, aangezien voor haar te Jeruzalem geen

veiligheid meer bestond, nadat de fanatieke vervolgingen tegen de

christenen losgebroken waren. De Joden hadden het immers in de

eerste plaats gemunt op de invloedrijkste figuren, waartoe zeker Maria

behoorde. Dit blijkt voldoende uit de dood van Stefanus en Jakobus, uit

de gevangenneming en de ter dood bestemming van Petrus, uit de

Fascikel 34