het onderlijf ontbloot was. Joannes goot water op ‘t kind, en de moeder wreef het daarmee, alsof zij het waste. 2254. Ik zag dat hij de 2 jongelingen en enige leerlingen meenam en naar Kedar reisde, maar hij ging niet over de rivier door de heidenstad, doch opwaarts aan deze zijde van de vloed. Ik geloof dat hij toen de woestijn introk, waar ik hem onder een boom (zijn evangelie) zag liggen schrijven; zijn leerlingen waren van rollen en rietpennen voorzien. Ik had een visioen, waarin ik Joannes als een soort gevangene onder de bewaking van 2 soldaten in een zekere wijk van Efeze een weg zag afleggen naar een gebouw waarin goede mensen woonden, die hij dikwijls bezocht. Op een plein dat hij oversteken moest, zag ik ook jonge mensen verzameld, die, geloof ik, filosofen waren of een soort hoogstudenten. Hun leraren hadden in hun lessen Joannes aangevallen en dezen wilden nu de spot met hem drijven. Daar Joannes de verachting der aardse goederen aangepredikt had, wilden zij nu tonen dat zij dit beter konden dan hij. Zij hadden ten koste van geheel hun vermogen goud en edelgesteenten aangekocht, hadden deze kapot geslagen en nu strooiden zij de stukken daarvan op zijn weg, hem ten spot. Hierdoor wilden zij bewijzen dat zij geen christenen hoefden te zijn om de rijkdommen te verachten: als heidenen konden zij dit evengoed. Zij deden en zegden dit onder zijn ogen, terwijl hij voorbijkwam, en spotten met hem, doch hij bleef staan en antwoordde dat dit geen zelfverloochening of onthechting was, maar een verkwisting en dwaze vernietiging; ik zag dat hij hen hieromtrent juister opvattingen bijbracht en dat één van hen hem hierop het voorstel deed: “Indien gij die edelstenen opraapt en ze weer geheel kunt maken, zullen wij in uw God geloven!” Fascikel 35 173