In die stad moest een paleis gebouwd worden; iedereen moest eraan meewerken. Ik zag vele arme dwangarbeiders en aan niemand werd loon uitbetaald. Zij werden integendeel ontzettend verdrukt en mishandeld. (Oudtijds mochten in het despotische Oosten onderdanen die door de staat voor openbaar dienstwerk of dwangarbeid opgeëist werden, zich gelukkig achten, wanneer hun voldoende rust en eten gegeven werd. De menselijke persoon werd door de staat als een ding en eigendom beschouwd). Tomas leerde voor deze grote menigte sjouwers en bouwers en ook de koning luisterde enige malen naar zijn predicaties. Wanneer Tomas de parabelen van het bouwen in zijn toespraken zeer welsprekend en indrukwekkend herhaalde, ging de koning menen dat die predikant een zeer bekwaam architect moest zijn; hij vertrouwde hem zijn bouwwerk toe, stelde hem grote sommen ter hand en reisde weg. Maar Tomas onderrichtte en bekeerde de mensen nu voort en gaf het geld aan de hongerige arbeiders, die niets ontvingen en onder het werk het bijna bestierven. 2281. De afwezige koning werd oogziek en liet zich berichten hoe ver de bouw gevorderd was; zijn zaakwaarnemers lieten hem weten dat die vreemdeling weinig uitrichtte, maar al het geld aan de armen gaf en hen onderrichtte en doopte. Tomas werd vóór de koning gedaagd, die hem verwijten deed, maar hij antwoordde: dat hij heel zeker een schoon paleis gebouwd en ook zulk een gezien had. Hij bedoelde de paleizen die hij vroeger in zijn dromen over het bouwen gezien had, toen hij zijn eerste oproepen tot het apostelambt in Indië gekregen had. “Maar”, zo voegde hij er bij, in uw blindheid, “o koning, kunt U dat niet zien.” “Maak mij dan ziende”, antwoordde de koning, en hij wilde dat Tomas zijn vingeren op zijn blinde ogen zou leggen, omdat hij hoopte door die oplegging genezen te zullen worden. Fascikel 36 216