a) Het bloedend kruis, hetzelfde dat boven reeds vermeld is. Het is een platte rotssteen van donkere kleur, waarop in reliëf een sierkruis is gehouwen. Nu bevindt het zich weer op het altaar; het werd teruggevonden in 1547 bij het graven van de fundaties voor de nieuwe kerk. De steen lag met het beitelwerk of kruis naar de grond. Toen hij omgekeerd was, vond men verse bloedvlekken op het kruis, terwijl ook de grond onder de steen met bloed doordrenkt scheen. Wanneer men de bloedvlekken van het kruis af wilde wassen of zelfs schrappen, kwamen ze telkens weer terug. De traditie houdt staande en voor de Sint-Tomaschristenen is het als een geloofspunt, dat je best niet in twijfel trekt, als je niet voor een ongelovige Tomas gehouden wilt worden, dat Sint-Tomas dit kruis met eigen handen uit de granietsteen heeft gehouwen, dat hij vóór dit kruis aan het bidden was, toen men hem met de lans doorstak en dat het door zijn bloed geheiligd werd. Er bestaan in Zuid-India op verschillende plaatsen nog 7 dergelijke kruisen en ook nog een op Ceylon, die alle met de naam van Sint-Tomaskruis betiteld worden. Men is het er echter niet over eens of al die kruisen van Sint- Tomas zelf afkomstig zijn, dan wel of leerlingen van hem ze nagemaakt hebben, volgens het model van het eerste kruis, nl. dat van The Big Mount, dat Sint-Tomas hun tot model had gegeven. Men bezit verschillende zeer gedetailleerde getuigenissen van andere bloedingen van het kruis in de 16e, de 17e en 18e eeuw, vooral op 18 december, titelfeest van de kerk, tweede annuntiatiefeest volgens een Spaanse en Portugese gewoonte. Het kruis is aan alle zijden omgeven door een tekst in een soort van hiëroglyfenschrift, waarop menig Indisch en Europees archeoloog zich het hoofd heeft gebroken … Men is inderdaad tot zulke uiteenlopende interpretaties gekomen als de volgende: Fascikel 36 236