“In die maanden”, zo vertelt de pastoor verder, “deed hij veel goeds in de stad en was hij een ijverige dienaar van Christus. Hij hielp menigeen opstaan uit de zonde, bracht ongeoorloofde verhoudingen in orde, stichtte vrede en vervulde de harten met de vrees voor God. Tot in de minste bijzonderheden was zijn leven te San Tomé een apostelleven.” Dit oponthoud van Xaverius te San Tomé beschouwt zijn biograaf als de enige verpozing van Xaverius in zijn missionarisleven (blz. 150-154), de enige rust die hij nam om op adem te komen (blz. 150-154). In het hier geciteerde, kritisch verantwoorde boek, ‘Franciskus Xaverius’ wordt de traditie betreffende het verblijf en de dood van de apostel Tomas te Malypore als geloofwaardig, dus zeker beschouwd. De volgende regels zijn uit een nota op blz. 411 van dat boek: “De overlevering, volgens welke Sint-Tomas in India gepredikt heeft en er als martelaar is gestorven, was bekend bij Sint-Efrem, Ambrosius, Hiëronymus, Paulinus van Nola en tal van andere vaders en kerkelijke schrijvers. Ze vindt een verrassende bevestiging in het feit dat er vanaf de derde of vierde eeuw een aanzienlijke groep inheemse christenen op de Malabarkust woont. Alleen arrogantie of ignorantie kan een dergelijk argument lichtvaardig van de hand wijzen. Dat de heilige te Mylapore, binnen de grenzen van het huidige Madras, gestorven is, is zomaar geen verzinsel. Zijn graf aldaar is geen schepping van de Portugezen in 1516, hoewel zij zich vergisten in de mening dat zijn stoffelijk overschot nog geheel in het graf was, want het is zeker dat het grootste deel ervan in de derde eeuw naar Edessa (in Syrië, thans Turkije) werd overgebracht en van daar (gedeeltelijk?) naar Ortona in Italië. Ten gunste van de Zuid-Indische traditie pleit op uitstekende manier M. F. A. Cruz, in zijn klein, maar stevig boekje ‘Saint Thomas, the Apostle of India’. (Madras, 1929). Fascikel 36 240