Van één der twee, ik meen van Taddeüs, zag ik het hoofd met een bijl, zoals zij er een in hun gordel droegen, midden door het aangezicht in tweeën gekloven worden. Ik zag hemelse verschijningen boven hen. Terwijl zij vermoord werden, zag ik dat de zwarte, afschuwelijke figuren zich weer onder de menigte gemengd hadden. Wat de episode met de slangen betreft, deze werden op de grond gelegd; de apostelen namen ze op en staken ze in de boezem van hun mantels (cfr. Mk. 16, 1); andere slangen die daar ook met opgerichte koppen lagen, moesten door de afgodenpriesters opgenomen worden; zij namen ze inderdaad, maar de slangen beten en hingen aan hun handen en de afgodendienaars schreeuwden afgrijselijk77. 77 Uit de kerkgeschiedenis vernemen wij over de apostelen Simon en Taddeüs het volgende: Taddeüs evangeliseerde, volgens oude tradities, ons door Nikeforus en Kallistus doorgegeven, Judea, Samaria, Galilea, Idumea, Arabië, Syrië, Mesopotamië en Perzië. Enige Syrische auteurs beweren – hetgeen door K.E. bevestigd wordt – dat hij het Evangelie verkondigde te Edessa, waar hij koning Abgar bezocht en genas. Volgens andere auteurs zou een zekere Addeüs naar Edessa zijn gaan preken. K.E. noemt onveranderlijk de apostel Taddeüs. Simon, een broer van Taddeüs, zou, volgens Nikeforus, in Egypte en aangrenzende landen gepredikt hebben. Daarna zou hij met zijn broer het geloof in Perzië verkondigd en er de marteldood ondergaan hebben. Wat wij over hun lotgevallen in Perzië weten, komt uit de ‘Geschiedenis der apostelen’ van Abdias. Hoewel een apocrief werk, bevat het toch voor een deel historische feiten, vooral wat het gedeelte betreft, dat handelt over de apostelen Simon en Taddeüs en dat best mogelijk Abdias, een leerling van deze apostelen, tot schrijver heeft. Welk soort martelaarschap zij in Perzië ondergaan hebben, wordt door Abdias niet gezegd. Dit verzwijgen van een bijzonder soort marteldood schijnt geheel gewoon, aangezien zij, volgens K.E. stierven bij een volksoploop. Abdias vertelt nochtans het instorten van heidense tempels en het neerstorten van afgodsbeelden. Fascikel 36 248