Dit zijn geen rechtgelovige christenen; zij geloven aan Joannes de Doper en hebben een doop van boetvaardigheid, die zij ontvangen, telkens als zij zich van hun zonden willen reinigen. Lukas preekte het Evangelie in dat gewest en wrocht met dat afbeeldsel vele mirakelen. Zij vervolgden hem en het scheelde weinig of ze stenigden hem, doch zij behielden het afbeeldsel. De 12 personen die zich daar bekeerd hadden, nam Lukas met zich mee. Die mensen woonden in de omstreken van een berg, ongeveer 12 uren van de Libanon, naar het oosten. Een water daalt van de berg af en vloeit er omheen; het is troebel en slijkerig. Zij woonden in slechte hutten, bijna gelijk in Egypte; zij zijn ook niet zelfstandig in het land, maar afhankelijk en een soort slaven, die tol moeten betalen. Ik heb in de buurt van dat gewest iets van ‘Laodicea’ gehoord. Ten tijde van Lukas telde die sekte slechts een paar honderd mensen. Hun kerk is als een spelonk in de berg, men moet erin afdalen; boven aan de oppervlakte ziet men koepels, gelijk men er (in het Oosten) op de gewelven van een kerkdak ziet, waarin de vensteropeningen zijn. Ik heb Lukas’ beeld van Maria nog in een later tijd, misschien zelfs – het is mogelijk – in de tegenwoordige tijd daar nog gezien, want ten tijde van Lukas was alles eenvoudiger. De kerk scheen mij nu groter en het scheen mij ook dat nog allerlei ceremoniën en gebruiken bij die mensen ingevoerd geworden zijn. De priester Men geeft hun verscheidene namen: Joanneschristenen, wederdopers, gnostieken, mandeeën. Zij beschouwen Joannes de Doper als hun stichter. Hun heilige boeken heten Ginza. Hun godsdienst is een mengelmoes van christendom en manicheïsme. De ziel, die van hemelse oorsprong is, moet van de materie, van haar lichaam worden bevrijd door goede werken, door rituele onderhoudingen en vooral door het veelvuldig ontvangen van het doopsel. Uit de oppergod zijn een aantal goddelijke wezens voortgekomen, waaronder de ‘mand-di-hadje’; vandaar hun naam: Mandaïeten. Fascikel 36 264