Karpus. (verteld op 12-13 oktober 1820) 2317. Hij was een opgeschoten man, die lange klederen droeg. Ik heb veel van hem geweten; hij stamde uit Troas en was een heiden. Nog eer hij het doopsel ontvangen had, zag ik hoe hij diep in de ziel getroffen werd door wat hij over de leer van Christus hoorde: ze scheen hem zo zwaar, het ideaal zo onbereikbaar, dat hij bijna in vertwijfeling kwam. Hij was geweldig van natuur. Ik zag hem in zijn ongeduld in de nacht op een berg gaan: hij wierp zijn klederen van zich af en riep halfnaakt in zijn ondertuniek tot Hem die de waarheid is. In deze vertwijfeling, angst en zielestorm kreeg hij een visioen: vóór hem zag ik een schitterende ladder zonder sporten nederdalen uit de hemel. Ook kwam uit een lichtende wolk een schriftrol tot hem, waarop met lichtletters geschreven stond dat hij in die ladder, die hem nu onbestijgbaar scheen, sporten moest aanbrengen. Op die rol las hij ook dat hij in zichzelf 2 vijanden had, die hij moest overwinnen. Ik heb gezien dat Paulus later naar Troas kwam en hem bekeerde en doopte. Ik zag ook dat hij door Paulus aan Joannes aanbevolen werd en dat deze laatste op dit ogenblik niet in Efeze, maar op rondreis in Syrië was en dat beiden naar Jeruzalem en dan in de richting van Perzië trokken. Nog anderen vergezelden Joannes, maar deze liet zijn gezellen achter en trok met Karpus alleen de woestijn in. Ik zag Joannes onder een boom bij de stroom Tigris zijn Evangelie schrijven, en toen eens een onweer opstak en Karpus hem verzocht onder een afdak te treden, bleef Joannes liggen en ik zag dat hij niet nat werd (te vergelijken met passage in fasc. 35, nr. 2257). Fascikel 36 296