zijn zegen te ontvangen. Zo zag ik hem te Smyrna bij bisschop Polykarpus, die zijn medeleerling was geweest; de ontmoeting was vriendschappelijk en innig. Ignatius vermaande en troostte de gelovigen en schreef daar ook brieven. Ik heb hem horen zeggen en ook zien schrijven, dat men God voor hem moest bidden, dat de wilde dieren hem tussen hun tanden zouden malen, gelijk een molen graan tussen zijn stenen, om waardig te zijn gebakken te worden tot een rein offerbrood voor Jezus Christus. Ik zag hem naar Rome geleid worden en ook daar de christenen hem tegemoet gaan; zij knielden voor hem en baden hem wenend om zijn zegen. Ook bij deze gelegenheid herhaalde hij dat het zijn vurigste begeerte was gemalen te worden tot een offer voor de Heer. Geheel deze reis was een zegetocht. Kort na zijn aankomst zag ik hem naar de martelplaats geleid worden, waar hij bad dat de leeuwen hem enige ogenblikken mochten laten bidden, dat zij hem daarna geheel mochten opvreten, ter uitzondering van zijn hart en enige gebeenten, opdat deze nog op aarde voor Christus zouden kunnen werken. Naar aanleiding hiervan werd mij iets te kennen gegeven van de waarde, de betekenis en de kracht der relikwieën. Zijn gebed werd naar de letter verhoord. Nauwelijks was hij op de martelplaats gekomen of hij viel op zijn knieën en bad een wijle. De leeuwen sprongen vervolgens woedend en bloeddorstig op hem toe en hij was aanstonds van het leven beroofd. Zij vraten hem snel op, lekten de rest van zijn bloed en niets bleef liggen buiten enige beenderen en zijn hart. Men bracht de leeuwen weg en de toeschouwers verlieten de schouwburg, maar de christenen kwamen toegelopen, verdrongen zich rondom de martelplek en vochten, om zo te zeggen, om iets van zijn beenderen te bemachtigen. Allen bekeken aandachtig zijn hart, want de naam ‘Jezus’ was er in vergroeid in het blauw als met zenuwen en aders en met lettertypen als die van de kruistitel. Fascikel 36 302