Eens zag ik haar alleen in een kamer; zij las in een schriftrol van een vinger dik; de schriftrol was van Paulus en behelsde zijn leer over het huwelijk en de maagdelijke staat. Ik zag haar zeer ontroerd; zij vouwde de handen samen en bad, nam dan een juweel van haar borst, dat zij van haar verloofde gekregen had, en een van haar rechterzijde, hetzij van haar schouder, hetzij van haar oor; het was als een witte edelsteen met een knopje daarop. Zij legde alles in een schrijn, waarin nog meer juwelen lagen. Tegen de avond zag ik haar, met een donkerkleurige sluier op de arm, het huis verlaten en op zoek naar iemand door de stad trekken. Zij vond de gezochte bekende man en gaf hem haar juwelen. Als zij weer thuis was, bracht deze man haar kleine vierhoekige geldstukken. Ik zag nu dat zij, van een dienaar vergezeld, zich in het duister heimelijk naar de gevangenis van Paulus begaf. Zij had nu de bruine sluier op het hoofd geslagen en ging langs dikke, sterke muren en onder booggewelven. Daar stonden wachten, maar zij sprak hen niet aan, en zij kwam bij een man, die blijkbaar de gevangenisbewaker was aan wie zij het geld gaf. Ik zag hem een lamp nemen en Tekla in de gevangenis leiden. Hij bleef nu met het licht in de deur staan. Zij kwam bij Paulus, die daar ongeketend in een lange mantel zat en schriftrollen bij zich liggen had; de gevangenis was zeer ruim. Tekla sprak met hem en zette hem haar situatie uiteen en beschreef haar ontroering en gemoedstoestand. De taak van Joannes was het hen te wijzen op de Bruidegom, zijn eigen leerlingen naar Hem te zenden en getuigenis voor Jezus af te leggen, het volk tot boete te brengen en waardig te maken om deel uit te maken van Jezus’ kerk. Op de kerk had alleen Jezus recht: “Die de bruid heeft, is de Bruidegom, sprak Joannes; ik moet kleiner worden, ja, verdwijnen, Hij groter. Hierin bestaat mijn vreugde; belangloos moet mijn dienst en liefde zijn.” (cfr. D.B. Fiançailles; Keulers op Joa. 3, 29). Fascikel 36 346