principe met twee tanden.  Hierbij kun je denken aan een gevorkte  boomstam.   Aan enige van deze kruisen hing een Christusbeeld dat uit perkament gesneden scheen; aan andere was een lichaam van naaiwerk, als een pop, bevestigd. Deze holten waren met valdeuren gesloten, die, neergelaten, een klein tafeltje vóór het kruisbeeld vormden. Daarenboven zag ik bij die kluizenaressen roeden en haren koorden, waarmee zij zich kastijdden. Ik zag kleine bruine schotels, als uit aarde gesneden, maar geen vuurhaard en ik ben geneigd hieruit af te leiden dat zij slechts vruchten en rauwe spijzen aten. De deuren van de cellen waren een vlechtwerk van wissen. Vóór de ermitage was een bron. De hoekige middelzuil was rondom met een uitsprong als met een altaar omgeven en ook aan alle zijden met tapijten omhangen, waarop eenvoudige figuren als de apostelen en Maria in kleuren geborduurd waren. Boven dit altaar scheen in de zuil een ruimte als een kast te zijn; ik weet niet meer wat men daarin bewaarde. De kluizenaressen vergaderden rondom deze zuil voor het gemeenschappelijk gebed. Tot hun werk behoorde ook het vlechten van deksels. Ik zag Tekla, die bij haar marteling zeventien jaar was, hier nu op de leeftijd van veertig te bed op sterven liggen. Haar medekluizenaressen knielden rondom haar, en een priester die mij ook een kluizenaar scheen, reikte haar de H. Communie toe. Hij bracht deze in een langwerpige, vierhoekige doos, die men half opende; het was een langwerpig rond stukje of H. Hostie in een doek gewonden. De priester droeg een baard en had een koord om het lichaam. Zij stierf nog niet aanstonds; reeds lang vóór haar dood lag zij onbeweeglijk, zoals ik de allerheiligste Maagd zag sterven. Daarna zag ik het tafereel van haar begrafenis. Haar gezellinnen wonden haar gans in doeken, zoals men met de doden deed; zij werd op een plank gelegd en deze op een tweede, waaraan Fascikel 36 351