Parabel van de verloren zoon in beeld, overgeslagen op ‘t einde van  het boek.  In de uitgave van 1897 is hij zelfs zonder bemerking geheel  weggelaten.  We namen hem dan maar over uit de Vlaamse uitgave  van 1861, doch niet volledig.   Ik zag een oude Hebreeuwse familie, huis, knechten en veel vee. Ik zag er een oude vader en twee zonen; de jongste was trots en niet vriendelijk; de oudste was veel bij de vader en kwam er goed mee overeen. Deze echter beviel me toch ook niet; hij stelde een te groot betrouwen op zichzelf en was in zijn toewijding niet onbaatzuchtig: hij was uit op de gunst van zijn vader. Ik zag de jongste om het deel van zijn erfgoed vragen dat hem rechtens toekwam. Ik zag hem naar den vreemde vertrekken, na het ontvangen te hebben. De vader was ontsteld van verdriet, maar de oudste voelde een heimelijke vreugd. Ik zag de verloren zoon zeer ver wegtrekken. Helaas! hij reisde steeds bergaf. Hij had ongelukkig de zegen van zijn vader niet ontvangen en ik zag dat zijn weg dieper en dieper daalde. Hij kwam in een uitgestrekt gewest, waar veel slijk en nevel was en daar stonden huizen aan de weg, waarin meest vrouwen waren en waarin men danste en speelde; hij trok van het ene huis in het ander en het land werd lager en lager en hoe verder hoe donkerder. Tenslotte zag ik hem uit een huis gestoten en hij trok in een woud waar hier en daar een moeras was en uiteindelijk zag ik hem bij zwijnen terechtgekomen; ze aten knorrend de peulen die daar in het rond verspreid lagen. (Zulke peulen zijn de vrucht van de Sint-Jans-broodboom, door Linneüs ‘Ceratonia Siliqua’ genaamd). Ik zag hem treurig op een gevelde boomstam zitten, het hoofd gesteund op zijn handen. Ik zag hem de ogen ten hemel verheffen en dan op zijn knieën vallen. Ik dacht: Goddank, hij is reeds zover: hij ligt al op de knieën. Fascikel 37 366