naam Palestina eerst gebruikt door Flavius Josephus en Filo, en,
wat de Romeinse staatstaal betreft, eerst in de 2e eeuw na keizer
Hadrianus.
Ondertussen had de naam geleidelijk een ruimer betekenis
gekregen; hij duidde niet meer de kuststrook Filistië aan, maar
een groter uitgestrektheid tot in het binnenland, daarna tot de
Jordaan en uiteindelijk ook het achterland over de Jordaan, m.a.w.
het gehele joodse land der 11 stammen tot de buitenste grenzen
van de randstammen. Misschien op één na is Palestina de meest
gebruikte naam voor het land van de Joden.
Een andere naam is het ‘Beloofde Land’. Hij dankt zijn bestaan
hieraan, dat God aan Abraham, Isaäk en Jakob en hun
nakomelingen de belofte had gedaan hun dit land als erfdeel te
geven.
De naam Israël is ontleend aan Jakob, vader van de 12
stamhoofden, onder wier nakomelingen het Beloofde Land
verdeeld werd. Zijn tweede naam Israël werd aan hun land
gegeven; de Israëli’s hebben nu deze naam voor hun staat
teruggenomen.
Zinrijk is de naam ‘Heilig Land’. Het wordt terecht zo genoemd,
zelfs reeds in de H. Schrift: Zak. 2, 16 (12); Wijsh. 12, 3; 2 Makk.
1, 7.
Waarom?
- Omdat God er het land van zijn heerschappij van gemaakt had.
Zijn land, zoals zijn volk dat het bewoonde, moest heilig zijn,
omdat Hij heilig is: een kind mag zijn vader niet onwaardig
zijn.
- Het wordt ook heilig genoemd, omdat het altijd rijk is geweest
aan profeten en heilige godsmannen, rijk aan goddelijke leer en
openbaringen, aan schitterende wonderen, reeds in het Oud
Testament.
Fascikel 8
81
|